donderdag 14 mei 2020
Docent Verpleegkundige verzamelt verhalen van studenten: “Ze hebben me nóg meer geraakt”
Hoe Katja van Dreumel van ROC Nijmegen normaal gesproken een klas eerstejaarsstudenten bol Verpleegkundige lesgeeft? Dan stroomt de energie door het leslokaal. Meiden die terugkomen van hun stage, vol verhalen. Hoe ontzettend doodeng het is om iemand voor het eerst te wassen. Hoe lang en vermoeiend de dagen zijn. Soms een beetje saai om niet de hele dag gekluisterd te zijn aan mobiele telefoon, vriendje of vriendinnen.
Leestijd: 5 minuten
Dat was voordat corona alles anders maakte voor deze groep stagiairs. In enkele weken begaven jonge meiden zich midden in de frontlinie van de coronabestrijding. En waar alle aandacht ging naar de ziekenhuizen en de intensive cares, zagen stagiairs van 16 en 17 jaar hoe het virus hun stageplekken binnendrong. Waren ze voldoende beschermd? Nee. Waren ze voorbereid? Nee. “Deze studenten stonden hun mannetje en dat tijdens hun eerste stage.”
Docent Katja van Dreumel geeft, net als vrijwel alle docenten in het mbo, tegenwoordig les via Microsoft Teams. Ze somt moeiteloos de gemakken op van het systeem. “Je kunt er op afstand werken aan opdrachten in groepen. Ik kijk dan via de chat of camera mee bij groepjes. Zo komen we vooruit.” Toch hoor je een ondertoon van een groot gemis. Het contact. De gezichten. De lol met elkaar. “Soms vraag ik aan de klas of ze hun camera even aan willen zetten zodat ik me weer even mens voel. Anders zit je maar tegen een scherm aan te kijken de hele dag.”
Een maand geleden waren de gesprekken met studenten nog zo intens dat er dikwijls tranen vloeiden. “Studenten leren op een eerste stage hoe ze cliënten moeten benaderen”, vertelt Katja. “Hoe je iemand moet wassen bijvoorbeeld. Dat is zo spannend voor een 16-jarige. Daar begeleiden we ze goed in. Maar corona heeft alles anders gemaakt. Ineens is er gevaar en gaan cliënten dood. Een student zag vijf cliënten weggebracht worden. Dat is een achtbaan waar je niet op voorbereid bent. Een andere student is zelfs ziek geworden. Dat is zo beangstigend!”
Boek met verhalen
De rol van Katja als studieloopbaanbegeleider werd op dat moment ook anders. Op afstand werden veel persoonlijke gesprekken gevoerd. Met studenten, met ouders. Voor studenten die door de omstandigheden niet verantwoord konden doorgaan bij hun stage, werd een alternatief programma opgezet met Katja. Het lukte.
Tijdens die indringende gesprekken met studenten op stage merkte Katja dat ze iets wilde doen met de verhalen. “Ik belde dan via Facetime en dacht: dit moeten we delen. Want als we hadden gepraat of gehuild, dan was het gevoel al een beetje lichter. Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze toch? Ik heb de studenten gevraagd of ik de verhalen mocht opschrijven voor een boekje. Als een blijvende herinnering aan deze bijzondere tijd. Sindsdien krijg ik meer verhalen met verschillende invalshoeken. Tekeningen, uitvoerige verslagen, soms alleen een woord. Het stroomt langzaam binnen en ook docenten leveren aan. Het gaat inmiddels door alle jaarlagen van de bol-studenten, maar ook de bbl-studenten komen met verhalen. Het is nog geen boekwerk, maar het begint erop te lijken!”
En de klas? Die is terug van de eerste stage. Een bijzondere lichting is het. Vaak werken ze nog bij het verpleeghuis als bijbaan door de hoge werkdruk. Katja: “Deze studenten ontwikkelen zich in een rap tempo. Zij ervaren de werkdruk, de collegialiteit, de flexibiliteit. Ik merk dat door de extra gesprekken die ik met ze voer. Wow! Al deze meiden hebben mij echt verrast. Ze hebben me nóg meer geraakt.”
Leestijd: 5 minuten
Dat was voordat corona alles anders maakte voor deze groep stagiairs. In enkele weken begaven jonge meiden zich midden in de frontlinie van de coronabestrijding. En waar alle aandacht ging naar de ziekenhuizen en de intensive cares, zagen stagiairs van 16 en 17 jaar hoe het virus hun stageplekken binnendrong. Waren ze voldoende beschermd? Nee. Waren ze voorbereid? Nee. “Deze studenten stonden hun mannetje en dat tijdens hun eerste stage.”
Docent Katja van Dreumel geeft, net als vrijwel alle docenten in het mbo, tegenwoordig les via Microsoft Teams. Ze somt moeiteloos de gemakken op van het systeem. “Je kunt er op afstand werken aan opdrachten in groepen. Ik kijk dan via de chat of camera mee bij groepjes. Zo komen we vooruit.” Toch hoor je een ondertoon van een groot gemis. Het contact. De gezichten. De lol met elkaar. “Soms vraag ik aan de klas of ze hun camera even aan willen zetten zodat ik me weer even mens voel. Anders zit je maar tegen een scherm aan te kijken de hele dag.”
Een maand geleden waren de gesprekken met studenten nog zo intens dat er dikwijls tranen vloeiden. “Studenten leren op een eerste stage hoe ze cliënten moeten benaderen”, vertelt Katja. “Hoe je iemand moet wassen bijvoorbeeld. Dat is zo spannend voor een 16-jarige. Daar begeleiden we ze goed in. Maar corona heeft alles anders gemaakt. Ineens is er gevaar en gaan cliënten dood. Een student zag vijf cliënten weggebracht worden. Dat is een achtbaan waar je niet op voorbereid bent. Een andere student is zelfs ziek geworden. Dat is zo beangstigend!”
Boek met verhalen
De rol van Katja als studieloopbaanbegeleider werd op dat moment ook anders. Op afstand werden veel persoonlijke gesprekken gevoerd. Met studenten, met ouders. Voor studenten die door de omstandigheden niet verantwoord konden doorgaan bij hun stage, werd een alternatief programma opgezet met Katja. Het lukte.
Tijdens die indringende gesprekken met studenten op stage merkte Katja dat ze iets wilde doen met de verhalen. “Ik belde dan via Facetime en dacht: dit moeten we delen. Want als we hadden gepraat of gehuild, dan was het gevoel al een beetje lichter. Gedeelde smart is halve smart, zeggen ze toch? Ik heb de studenten gevraagd of ik de verhalen mocht opschrijven voor een boekje. Als een blijvende herinnering aan deze bijzondere tijd. Sindsdien krijg ik meer verhalen met verschillende invalshoeken. Tekeningen, uitvoerige verslagen, soms alleen een woord. Het stroomt langzaam binnen en ook docenten leveren aan. Het gaat inmiddels door alle jaarlagen van de bol-studenten, maar ook de bbl-studenten komen met verhalen. Het is nog geen boekwerk, maar het begint erop te lijken!”
En de klas? Die is terug van de eerste stage. Een bijzondere lichting is het. Vaak werken ze nog bij het verpleeghuis als bijbaan door de hoge werkdruk. Katja: “Deze studenten ontwikkelen zich in een rap tempo. Zij ervaren de werkdruk, de collegialiteit, de flexibiliteit. Ik merk dat door de extra gesprekken die ik met ze voer. Wow! Al deze meiden hebben mij echt verrast. Ze hebben me nóg meer geraakt.”
