Juliana (23) is geboren in Burma. Zij heeft samen met haar familie moeten vluchten naar Thailand, waar zij negen jaar in een vluchtelingenkamp gewoond heeft. Hier hebben haar ouders haar zelf les gegeven.
Vier jaar geleden is ze als uitgenodigde vluchteling naar Nederland gekomen. Op De Leijgraaf heeft ze NT2 onderwijs en een inburgeringcursus gevolgd. Daarna heeft ze de opleiding Arbeidsmarkt Gekwalificeerd Assistent (AKA) gevolgd en nu bereidt ze zich voor op de opleiding Helpende zorg & welzijn niveau 2.
Ze is enorm gemotiveerd om te leren en is ook buiten school altijd bezig om zich te blijven ontwikkelen en verbeteren. Zo is ze nog regelmatig op haar stageadres bij een kinderdagverblijf en is ze ook zorgvrijwilliger in een verzorgingshuis. Daar helpt ze ouderen mee bij dagactiviteiten en de maaltijden. ‘Ik wil contact houden met mensen. Thuis spreek ik geen Nederlands, ik wil blijven oefenen want daar leer ik veel van.’ De communicatie met de kinderen verloopt prima, met de bejaarden ook. ‘Maar soms moet ik wat harder praten, of dingen twee keer zeggen.’
Ondanks dat ze zelf haar beheersing van het Nederlands onvoldoende vindt, deinst ze niet terug voor uitdagingen zoals het spreken op een decanendag. Met kloppend hart vertelt ze enthousiast over hoe ze vordert bij De Leijgraaf. Haar presentatie over haar schoolcarrière en het overwinnen van de obstakels die ze in haar leven is tegengekomen, ontroerde de vele aanwezigen zeer.
In de zomermaanden gaat ze drie keer per week naar school om haar Nederlands, dat toch heel behoorlijk is, verder bij te spijkeren. Nederlands is een lastige taal, vindt Juliana. ‘In mijn taal is er geen verleden tijd. Als je wilt zeggen dat iets al geweest is, zeg je gewoon gisteren er voor. Dus ik gisteren eet. Dat doe ik nog heel vaak fout.’
‘Een hele leuke verrassing was dat’, vertelt ze. Ze kreeg van alle kanten felicitaties, stond in de krant, kwam zelfs op de radio. En nu beginnen de voorbereidingen voor haar deelname aan de landelijke Uitblinker-verkiezing. ‘Ook weer heel spannend, ik weet nog niet precies wat er gaat gebeuren maar ik wil me goed voorbereiden.’
’Ik wil later heel graag met kinderen gaan werken. En dan vooral kinderen uit mijn thuisland, Burma’, vertelt Juliana. Ook nu al zet ze zich in voor haar vaderland. Zo reist Juliana regelmatig naar diverse plaatsen in Nederland om voor landgenoten te tolken en vertalen. Ook was ze als enige vrouw een van de sprekers bij een landelijke viering van het Burmees Nieuwjaar.
Haar begeleiders bij het Kinderdagverblijf vinden haar op en top een Uitblinker. Ze heeft een hart om te zorgen, vertelt accountmanager Dorothy van der Wal. Officieel is Julianas stage voorbij, maar om haar Nederlands te blijven oefenen is ze nog een morgen in de week bij De Ark aanwezig. Daar is ze ook begeleidster van de nieuwe stagiaire, die net als zij uit Burma komt. ‘Julianas hele houding laat zien dat ze kan coachen. Ze neemt initiatief, ze gaat altijd een stapje verder dan ze hoeft te doen’.
Het stageadres roemt Julianas inzet. ‘Ze kan tegen kritiek, gaat heel goed om met feedback, ze ziet zelf wat ze mist en neemt direct actie om dat bij te spijkeren. Toen bleek dat haar Nederlands nog net niet goed genoeg was om op kantoor te werken, is ze in de groep mee gaan draaien. Dat gaat prima. Als ze een kind niet begrijpt, zegt ze gewoon ‘dat snap ik niet, ik kom uit een ander land, kun je dat anders zeggen’ en kinderen pikken dit heel natuurlijk op.’
Ze zijn trots op haar, en terecht.